آنتروپومتری شامل اندازه گیری و تجزیه و تحلیل اندازه، نسبت و ترکیب بدن انسان است. تست آنتروپومتریک در ورزش شامل اندازه گیری طول و دور بدن ورزشکار، وزن و ترکیب است. برای ورزشکاران، مهم است که از تأثیرات تغییرات این عوامل بر عملکرد ورزشی آگاه باشند و بتوانند آنها را به طور دقیق اندازه گیری کنند.

اندازه بدن در ورزش

برای اکثر ورزش‌ها اندازه بدن عامل مهمی در موفقیت است، خواه قد کوتاه یا بلند، وزن سنگین یا سبک باشد.

مزایای انواع بدن خاص بسته به خواسته های ورزش می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. به عنوان مثال، در بسکتبال، افراد قد بلندتر معمولاً به دلیل توانایی آنها در رسیدن به بالاتر، بلاک شوت ها و گل زدن راحت تر در نزدیکی سبد، از مزیت برخوردار هستند. برعکس، در ژیمناستیک، تیپ‌های بدنی کوتاه‌تر و سبک‌تر با نسبت قدرت به وزن قوی‌تر هستند و ورزشکاران را قادر می‌سازد تا مانورهای پیچیده را با چابکی و دقت انجام دهند.

به طور مشابه، ورزش‌هایی مانند کشتی سومو به ترکیب‌های سنگین‌تر و حجیم‌تر بدن کمک می‌کنند، و وزن بیشتری برای غلبه بر حریفان فراهم می‌کنند. در مقابل، در مسابقات استقامتی مانند دویدن در مسافت طولانی یا دوچرخه‌سواری، بدن سبک‌تر و لاغرتر سودمند است و به ورزشکاران اجازه می‌دهد تا مسافت‌ها را به‌دلیل کاهش وزن بدن و بهبود ظرفیت هوازی به طور موثرتری طی کنند.

ورزش‌های رزمی مانند جودو یا کشتی می‌توانند از اندازه بدن متعادل بهره ببرند که در آن قدرت و چابکی نقش مهمی ایفا می‌کنند. ورزشکاران در این ورزش ها اغلب به دنبال ترکیبی از قدرت، انعطاف پذیری و وزن مطلوب برای دسته وزنی خود هستند تا بتوانند برتری رقابتی را به دست آورند.

ترکیب بدن در ورزش

ترکیب بدن، شامل چربی بدن و توده عضلانی، می تواند به طور قابل توجهی بر عملکرد ورزشی در رشته های مختلف تأثیر بگذارد. در ورزش‌هایی مانند دوی سرعت، که در آن قدرت انفجاری و سرعت بسیار مهم هستند، درصد چربی بدن کمتر همراه با توده عضلانی توسعه‌یافته به شتاب بیشتر و زمان‌های سریع‌تر دویدن کمک می‌کند. ورزشکارانی که نسبت توده عضلانی به چربی بدن بالاتری دارند، اغلب در ورزش های مبتنی بر قدرت مانند وزنه برداری یا پرتابی، که در آن قدرت و انفجار در اولویت هستند، برتری دارند.

برعکس، در ورزش‌های استقامتی مانند دوی ماراتن یا دوچرخه‌سواری، ترکیب بدنی بهینه به سمت وزن کلی پایین‌تر با توده عضلانی به خوبی حفظ می‌شود. کاهش چربی بدن منجر به بهبود کارایی می شود زیرا وزن اضافی می تواند سرعت و استقامت را کاهش دهد. به عنوان مثال، دوچرخه سواران برای فیزیک لاغر تلاش می کنند تا با تلاش کمتر در شیب کوه ها رکاب بزنند و بالا بروند، در حالی که دوندگان از چارچوب سبک تری بهره می برند تا مسافت های طولانی را به طور موثر طی کنند.

علاوه بر این، ورزش هایی که نیاز به چابکی و دقت دارند، مانند ژیمناستیک یا شیرجه، از تعادل ایده آل بین قدرت عضلانی و چربی بدن بهره می برند. فیزیک بدنی لاغر با قدرت عضلانی کافی به ژیمناست ها در اجرای مانورهای پیچیده کمک می کند، در حالی که غواصان برای حرکات آکروباتیک با حداقل انحراف و خطا به بدن لاغر نیاز دارند.